نقش بندان

آرامم ، به ظاهر ؛ اكثر اوقات روز خوبم به غير از دقايقي كه يك دفعه به هم
مي ريزم ، بي دليل . ته ذهنم انگار چيزي اذيت كننده هست هنوز ؛ اذيت كه
نه ، قلقلك مي دهد .
با احساسم زندگي مي كنم ، كماكان .
صبح ها ، بخش نوزادان . گريه زاري ندارند زياد ؛ بيشتر هم زردي دارند و مشكل
پيچيده اي نيست كه عصبي و ناراحتم كند . كارم اين شده كه برگه ي درخواست
بيلي روبين براي ” نوزاد يوسفي “ و ” نوزاد دارابي “ ، پر كنم .
هفته اي يك كشيك دارم ، بي فايده ، بي آموزش . خر حمالي مفت مي كنم .
عصرها ، از خانه ي پلاك 18 صداي دف مي آيد . بهانه اي جور مي كنم و
بيرون مي روم . تمام كفش و كلاه فروشي هاي تهران را گز مي كنم . عمرم در
رستوران و كافي شاپ و كوچه و خيابان مي گذرد ؛ بد هم نيست انگار .
سراغ كسي را نمي گيرم .
روزهاي هفته بيشتر از هميشه شبيه هم هستند . سه شنبه ها مفيدند فقط .
براي كاهش فشار .
” بادبادك باز “ را مي خوانم و اذيت مي شوم ؛ تا هفته ها ، قيافه ي هزاره اي
” حسن “ ، مطيع ، با چشم هاي بادامي و لب شكري ، جلوي چشمم است .
به ملت افغان خيلي فكر مي كنم ، ناخود آگاه !
با ” In my secret life “ و ” With or without you “ زندگي مي كنم .
پراكنده هستم ، به پراكندگي همين خزعبلات …